So bakit nga ba ang hilig ng mga pinoy na mag-overstep ng boundaries? Tipong pumepersonal level na kahit "hi, hello" lang ang timpla ng conversation."Wala ka bang boyfriend?" - as if pag meron akong boyfriend eh makakatulong ang sagot ko sa buhay nila. Makakakain ba kayo sa Army Navy pag sinabi kong "oo, ang sweet nga namin ng boyfriend ko eh!!"
Siguro sa iba eh walang malisya ang mga tanong, may masabi lang kumbaga. Pero di niyo ba naiisip? Na kaya maagang natututong maglandi ang mga kabataan ngayon eh dahil kahit 10 years old pa lang ang bata, and opening ni Kumare o ni Tito/Tita kapag nakita eh "Kegandang bata! Siguro may boyfriend ka na noh? uyyyyy!" LOL. Gusto ko kayong i-hadouken lahat! Yan lang ba ang ineexpect niyo sa mga tao? Na ang ultimate goal ay mag-boyfriend... tapos mag-aasawa... tapos mag-aanak.... (pwede ring ijumble-jumble ang cycle.) ... tapos ano? Nga nga? Try niyo kayang itanong for a change "Meron ka bang natulungang tao ngayon?" o di kaya naman "Paano ka makaka-contribute sa ikagaganda ng society natin?" ganon! Hindi yung pinupush mo pa na magpacute at mag hanap ng boylet/girlalu! Ang babaw lang diba? Di ba kayo nahihiya sa mga sarili niyo? Ang galing niyong pumuna sa ibang tao. Eh kayo ba pinapakialaman ko kapag hanap kayo ng hanap ng jowa. Palit ng palit. Status pa ng status sa facebook - may foreforever pa kayong nalalaman at sinasabayan pa ng hashtag true love, with sweet pic na kahit langgam magkaka-diabetes sa sobrang kasweetan. Tapos ano? Di pa man nakakalabas ang bagyo for the week eh break na kaagad? Then hanap ng bago. Masaya na kayo non? Tuwang-tuwa ako sa inyo gusto ko kayong i-hug, wait for it, - sa leeg.
